Sosyal Sorumluluk – Toplumların gerçek yüzü, en çok en zayıf bireyleriyle kurduğu ilişkide ortaya çıkar. Aç bir çocuğun suç sayılan bir davranışa yönelmesi, yalnızca bireysel bir ahlak meselesi değil, toplumsal vicdanın ve sosyal sorumluluk bilincinin sınavıdır.
Aşağıdaki gerçek hikâye, bir mahkeme salonunda verilen kararın çok ötesinde, hepimize ayna tutan sarsıcı bir ibret tablosudur.
Amerika’ da 15 yaşındaki bir çocuk marketten ekmek çalarken yakalandı. Kaçmaya çalışırken bir de raf kırmış!
Çocuk tutuklanmış ve mahkemeye çıkartılmış.
Hâkim kararı vermeden önce olayı bir de çocuktan dinlemek ister.
Hâkim: “Neden çaldın?”
Çocuk: “Ekmeğe ihtiyacım vardı.”
Hâkim: “Çalmak yerine ekmek alamadınız mı?”
Çocuk: “Satın alacak param yoktu.”
Hâkim: “Ailenden para isteyebilirdin!”
Çocuk: “Evde sadece annem var. Annem de hasta ve işsiz. Sırf bunun için biraz ekmek ve peynir çaldım!”
Hâkim: “Sen küçüksün, normalde işin de yok.”
Çocuk: “Araba yıkama üzerinde çalıştım. Bir hafta önce ise anneme hizmet etmek için izin aldım; ancak bu yüzden kovuldum!
Hâkim: “Yardım isteyecek yeriniz, kimseniz yok muydu?”
Çocuk: “Her gün evden çıktığımda herhangi çalışacak eleman arayan, en az elli adresle iletişime geçiyorum ama başarısız oluyorum. Sonunda hırsızlık yapmaya karar verdim.”
Çocuğun ifadesinin ardından hâkim kararını açıkladı:
“Çalmak, özellikle EKMEK çalmak çok utanç verici bir suçtur. Ve işte hepimiz bu suçtan sorumluyuz. Bu odadaki herkes ve ben de bu suçtan sorumluyum!”
Hâkim devam etti:
“O zaman burada bulunan tüm mahkeme katılımcıları 10 dolar “ceza” ödeyecek. Siz her biriniz 10 dolar yatırana kadar kimse mahkeme salonundan ayrılmayacak!”
Hâkim de 10 dolarını verdikten sonra aç çocuğu polise teslim eden markete de 1,000 dolar para cezası verdi.
Kararı duyduktan sonra çocuk gözyaşlarını tutamadı ve ikinci karar okunurken hâkimi görünce heyecanlandı!
Hâkim gözyaşlarını saklamaya çalışarak salonu terk etti. Hâkimin son sözleri şunlardı:
“Bir kişi EKMEK çalarken yakalanırsa, bu ayıptan, orada yaşayan toplumun ve cemiyetin ve devletin ayıbıdır ve burada yaşayan tüm insanlar utanmalıdır.”
Sonuç: Bu olay, bir adalet sisteminin merhametle nasıl yücelebildiğini ve bir toplumun gerçek suçlusunun bazen göz ardı edilen sorumluluklar olduğunu hatırlatıyor. Bir çocuğun açlığı, bizim doyduğumuz kadar gerçek; onun çaresizliği, bizim sessizliğimiz kadar derin. Bu yüzden sosyal sorumluluk, yalnızca bir erdem değil, hepimizin omzundaki insani bir borçtur.
